
5 redenen waarom je niet om hulp vraagt, waarom je dat wel zou moeten willen en hoe je kunt leren om hulp te vragen.
Om hulp vragen, voor velen is het ontzettend lastig. En toch, op het moment dat je hardop zegt dat je iemands hulp nodig hebt, voelt het vaak als een enorme opluchting. Zelfs alleen het uitspreken van de woorden zorgt ervoor dat er een last van je schouders valt. En er ontstaat direct ruimte in je hoofd. Alsof je direct ook weer helderder kunt denken. Soms is het bespreken van het onderwerp waarvoor je dus hulp vraagt al voldoende om zelf ook weer oplossingen te bedenken.
Waarom doen we het dan toch te weinig, hulp vragen?
Nog zoiets, het is aangetoond dat het helpen van anderen mensen gelukkig maakt. Dus wanneer je iemand om hulp vraagt, bied je die persoon de mogelijkheid om zich gelukkiger en nuttiger te voelen. Hoe mooi is het als je dat zou kunnen laten meewegen in jouw beslissing om al dan niet om hulp te vragen?
Wanneer heb jij eigenlijk voor het laatst iemand om hulp gevraagd?
Voor mij is dat ook best een lastige, want het verhaal dat ik alles zelf zou moeten kunnen zit heel diep in mij geworteld. En met enige regelmaat trap ik nog in dat verhaal.
Maar het lukt me ook steeds vaker om dat verhaal naast me neer te leggen en toch anderen om hulp te vragen. Ik heb op een aantal vlakken de keuze gemaakt dat ik het niet meer allemaal zelf hoef te doen.
Vind je om hulp vragen lastig? Je bent dus zeker niet alleen!
Mijn ervaring is dat de oorzaak een of meer van onderstaande redenen is. Ik deel ze graag met je en – omdat ik je ook graag wil helpen – geef ik je ook tips in de goede richting.
Reden 1: Je overziet het niet meer
Je worstelt je door de dagen heen, probeert te doen wat je kunt. Je to-do lijst wordt steeds langer en iedere dag ga je met een ontevreden gevoel maar volledig uitgeput naar bed. Kortom, je bent aan het overleven en hebt geen idee wie je waarvoor om hulp zou kunnen vragen.
In dat geval is overzicht krijgen de klus die je bovenaan die lange to-do lijst mag zetten. Daarvoor zet je de volgende stappen:
- Doe een braindump: pak een leeg vel papier en een pen, zet een wekker voor 10 minuten en schrijf alles op wat er in je op komt aan dingen die je wil doen, die je moet doen, die je zou moeten doen. Ga gewoon schrijven tot de wekker gaat.
- Breng clustering aan: zie je een ordening in je braindump? Voorbeelden van mogelijke clusters zijn: werk / huishouden / gezin / gezondheid / financiën / sociaal leven / selfcare …
- Doe de reality check: is dit de verdeling zoals je je tijd zou willen blijven besteden? In welke categorie zou je willen snoeien? En waar zou je wellicht juist meer aandacht voor mogen hebben om voor wat meer balans te zorgen. (kleine hint, vaak zit dat in de selfcare hoek…)
- Breng je omgeving in beeld. Welke potentiële ‘hulpverleners’ heb je in je omgeving, zowel professionele (denk aan je arts, verpleegkundige, coach) als in je directe omgeving (denk aan je eventuele partner, kinderen, familie en vrienden)? En wie daarvan zou je waarvoor kunnen inschakelen?
Alles bij elkaar is dit een klusje dat je in 30 minuten kunt klaren. Belangrijkst is namelijk dat je het niet te groot maakt. Je hoeft niet volledig te zijn, dit zijn de punten die nu in je op komen en waar je dus actie op kunt nemen. Dus zet die wekker op 30 minuten, zet verder alle andere notificaties uit en schrijf die to-do’s uit je hoofd.
Daarna is het natuurlijk zaak om daadwerkelijk actie te ondernemen en om hulp te vragen. Lees daarvoor verder.
Reden 2: Je wil geen last zijn voor een ander
Mogelijk aarzel je om anderen om hulp te vragen omdat je de gedachte hebt dat je dan een last bent voor een ander. Mogelijk heb je de gedachte dat je zwak overkomt, dat jij de enige bent in de gehele wereld die anderen voor deze dingen om hulp vraagt. IEDEREEN ter wereld kan dit verder zelf, behalve jij.
Herkenbaar?
Dan is het belangrijk om je vanaf nu te realiseren dat gedachten geen waarheid zijn, maar verhalen die je jezelf vertelt. Je kunt tenslotte vanalles bedenken. Zo kan ik denken dat ik kan vliegen. En toch is het maar beter dat ik nu niet de deur van het dakterras open doe en over de reling heen spring! Want die gedachte is niet reëel. Ook al kan ik me nog zo goed voorstellen dat ik kan vliegen, dat gaat me toch echt niet lukken.
Als die gedachte niet waar is, waarom neem je dan aan dat alle deze belemmerende gedachte over jezelf wel waar is?
Wat te doen:
Houd eens voor jezelf bij welke gedachten over jezelf je hebt. Schrijf ze gewoon eens op. En stel je bij die gedachten de vraag of die gedachte écht waar is. Weet je het heel zeker? Of is het slechts een verhaal dat je jezelf vertelt? Wanneer je je realiseert dat je niet zeker kunt weten of die gedachte écht waar is, besluit dan dat het je niet helpt om die gedachte – dat verhaal – te geloven. En geloof iets wat voor jou helpend is. Zoals: íedereen mag altijd om hulp vragen, dus ik ook.
Reden 3: Je bent bang dat iemand nee zegt of je afwijst
Dit is een pittige en pijnlijke gedachtenkronkel. De gedachtenkronkel dat iemand jou afwijst, jou niet meer leuk vindt, als nee zeggen tegen je hulpvraag. Terwijl de kans veel groter is dat iemand nee zegt om redenen die niets met jou te maken hebben.
Wat denk maar eens na. Er zijn zoveel redenen voor iemand om nee te moeten zeggen tegen een hulpvraag. En de meeste van die redenen hebben vaak helemaal niets met de hulpvrager te maken. Omdat die zelf zijn of haar eigen agenda al niet meer overziet, of omdat ze zichzelf niet goed genoeg vinden om die hulp te geven, verzin het maar.
En laten wel wezen, mensen mogen nee zeggen wanneer jij een hulpvraag stelt. Dat is het hele idee van een vraag stellen, daar kun je ja en nee op zeggen! Alleen wanneer ze dat doen, zegt dat vaak alles over hun eigen situatie en niets over jou.
Hoe dan ook, zonder het te vragen zul je het niet weten! Dus denk aan NIVEA: Niet Invullen Voor Een Ander!
Reden 4: Je denkt dat mensen je als een zielige patiënt gaan zien wanneer je om hulp vraagt.
En laat je nou net niet als zielig gezien willen worden! Of anders dan anderen. Je denkt wellicht dat alleen zieke mensen om hulp vragen.
Hier geldt eigenlijk hetzelfde voor als bij reden 2. Scroll dus weer even naar boven om die nog eens te lezen met dit in je achterhoofd.
Reden 5: Je denkt dat het wel weer goed komt, dat deze situatie zich vanzelf oplost.
Ow hoe vaak ik dit zelf gedacht heb! ‘Het is maar tijdelijk’ of ‘volgende week heb ik meer tijd en lost het zich op’. Maar uiteindelijk werd het eigenlijk iedere week erger: de was stapelde zich steeds verder op, het huis werd steeds stoffiger, mijn collega’s vroegen steeds vaker wanneer het document klaar was. Om maar een paar voorbeelden te noemen. En ondertussen liep ik zwaar in de stress rond en sliep ik slecht omdat ik zoveel te doen had in te weinig tijd. En dit had ook weer zijn impact op mijn buik, die ook onrustiger werd.
Niet echt een gezonde situatie. En wederom eentje die zich puur in je hoofd afspeelt. En eentje die je zo goed voor de gek kan houden. Hiervoor geldt dat het goed werkt om eens bij jezelf na te gaan wat voor jou alarmsignalen zijn dat het NIET zomaar weer goed komt, dat een situatie zich NIET vanzelf gaat oplossen.
Bij mij is dat wanneer ik er slecht van ga slapen. Als ik meerdere keren per nacht wakker word en er meteen to-do’s in mijn hoofd schieten, dan weet ik, ‘nú moet er iets veranderen’. Voor anderen is het als ze bijvoorbeeld kortaf worden tegen hun kinderen, of hun dagelijkse wandelingetje niet meer doen omdat ze het te druk hebben.
Ga op zoek naar jouw alarmsignalen en vraag om hulp.
Nog niet overtuigd?
Denk dan even aan je energieniveau, en of je jouw energie besteedt aan de dingen waar je energie aan wil besteden.
Zo heb ik een schoonmaakhulp. Die betaal ik, maar daar krijg ik zoveel voor terug. Allereerst rust in mijn hoofd: ik weet dat het huis altijd in de basis schoon genoeg is. Verder krijg ik er tijd voor terug: ik hoef geen dagdeel per week meer aan het huis schoonmaken te besteden. En last but definitely not least: mijn energie: ik hoef mijn beperkte energie niet aan iets te besteden waar ik totaal geen zin in heb.
Ander voorbeeld: het was tot begin vorig jaar zo gegroeid dat ik onze pleegzoon hielp met zijn huiswerk, overhoorde, etc. Daar ging best veel tijd in zitten, en ook veel energie want we zaten niet altijd in alles op 1 lijn zeg maar. Toen vorig jaar mijn vader plots ernstig ziek werd en ik daar vaak heen ging, was dit teveel om er zomaar nog even bij te doen. Dus overlegde ik met mijn vriend, wat hij van mij kon overnemen. Want die wilde mij natuurlijk heel graag helpen. We spraken af dat hij voortaan zou ondersteunen in het huiswerk maken. Dat gaf mij zoveel rust in mijn hoofd. En het mooie was dat zijn aanpak ook beter werkte dan de mijne. Win-win-win dus.
En, wat nu?
Ik ben heel benieuwd welke reden voor jou geldt, of je je hierin herkent. Of misschien heb jij nog een andere reden? Deel jouw reactie hieronder met me. Wanneer je me liever direct mailt met je reactie kan dat op margot@bekroondleven.nl.
Misschien triggerde mijn verhaal ook wel iets in jou, dat je het vanaf nu anders wil maar eigenlijk niet zo goed weet hoe. Als dat het geval is, mail me dan zeker!! Dan prikken we een moment om er eens over door te praten. Dan is dat jouw eerste stap in het vragen om hulp.