Ondanks dat ik er op dat moment echt niet op zat te wachten realiseerde ik mij kort geleden hoe belangrijk het is om niet als een malle te blijven vechten tegen de situatie, maar dat de situatie accepteren zoals die is je juist de ruimte en kracht geeft om door te gaan.
Hoe dat precies gebeurde? Dat lees je hieronder.
“Geleende tijd”
Begin februari overleed mijn vader, na een ziekbed van twee weken. En ondanks dat hij – volgens eigen zeggen – al 20 jaar in geleende tijd leefde, kwam het toch als een enorme schok. De grootste fan van mijn blogs, die altijd direct mijn bekroonde mails las en ook direct een berichtje naar me stuurde wanneer hij ze gelezen had. Die is er nu dus niet meer.
In de eerste weken na zo’n plots verlies zit je in de overlevingsstand. Zoveel emoties en zoveel geregel. Schuldgevoel, heb ik wel genoeg gedaan? Intens verdriet, zowel door herinneringen aan het verleden en het besef dat er nooit meer nieuwe herinneringen bij gaan komen. Dit is het. Ons boek samen is uit.
Rauwe rouw
Die rauwe rouw (mooie term die ik van iemand hoorde), daar moest ik wat mee. Ik voelde de behoefte om me terug te trekken, alleen te zijn. Dus ik ging twee dagen alleen naar een huisje. Net in de stormachtigste week in maart.
Ik voelde weerstand tegen die storm. Waarom was die er? Ik had zo’n behoefte aan rust. Maar nu piepte en kraakte het huisje aan alle kanten, de wind floot langs de ramen en door de afvoer van de afzuigkap. Zelfs in bad hoorde ik de wind door het ventilatiesysteem gieren. Gek werd ik ervan. Waarom nou juist nu? Dit kon ik echt niet gebruiken. Ik sliep dan ook slecht die eerste nacht. Ieder geluid kwam binnen, hoe zeer ik ook probeerde om me te ontspannen en de storm te negeren.
De volgende dag voelde ik dat ik toch echt naar buiten wilde, de natuur is er zo prachtig. En ik voel me na een wandeling ALTIJD beter. Maar het waaide echt flink hard, dus de bossen ingaan zag ik niet zitten. Het werd dus een wandeling langs de rand van het bos en de plas.
De kracht van stilte
Daar waar ik normaal vaak met muziek of een podcast in mijn oren wandel koos ik voor stilte, er was tenslotte al genoeg onrust in mijn hoofd en suizen van de wind buiten. En het is bijzonder hoe bepaalde gedachten dan ineens uit je hoofd waaien, en andere er weer in kwamen. Zo besefte ik me dat mijn vader juist zo dol was op storm en onweer. Het kon hem niet hard genoeg gaan. Ineens voelde het alsof hij met me mee wandelde. Ik kon toen een blik omhoog niet onderdrukken en zei ‘ja pap, ik heb je gehoord’.
Na ongeveer een uur was ik weer terug in het huisje. Daar ging ik zitten, en voor het eerst in tijden voelde ik rust. Sterker nog, ik had ook mijn focus verlegd. Daar waar ik voorafgaand aan de wandeling nog zo druk bezig was met de herrie om me heen en het niet willen voelen, ervoer ik nu stilte.
Hoe dat kwam? Ik was die herrie, die storm, ingegaan. Ik was er doorheen gelopen. En toen verdween de hinder ervan, omdat ik de storm toestond om te bestaan.
Mag de storm in jou bestaan?
Waarom deel ik dit nu met je? Omdat ik weet dat veel mensen zo ontzettend druk bezig zijn met het niet bezig zijn met iets. Iets wat ze niet willen voelen. Net als ik deed. Ze blijven ertegen vechten. En laat dat nou net de meeste energie kosten en ervoor zorgen dat je er juist heel erg mee bezig bent – in de categorie ‘denk niet aan een roze olifant’. Terwijl, als je het in de ogen aan zou kijken, net zoals ik deed met die storm, dan werk je je er doorheen. En komt er ruimte en rust.
Vergelijk het met het verborgen willen houden van je chronische ziekte. Omdat je bang bent dat mensen dan anders over je gaan denken, bijvoorbeeld op je werk. Als je niet oplet heb je er een dagtaak aan om de schijn op te houden. Terwijl, als je het aan zou durven om al maar aan één persoon je verhaal te doen, dan merk je al dat dat lucht geeft.Ik ben heel benieuwd hoe jij hier tegenaan kijkt, en wat mijn verhaal bij je oproept. Deel je het met me? Hieronder, of met een mailtje naar margot@bekroondleven.nl. Ik reageer altijd!