Kan het wat minder moeilijk? De zinloosheid van schaamte.

HET incident

Het is inmiddels alweer meer dan een week geleden dat Tom Dumoulin de Giro won, maar toch wil ik er graag nog even bij stilstaan. En dan niet over specifiek bij zijn overwinning, ook al was dat geweldig knap van hem. Nee ik wil graag even stilstaan bij de reacties van de verslaggevers bij HET incident.

Je weet wel. Die sanitaire stop waar Metro over schreef. Zijn maagproblemen zoals Trouw het noemde. Of de darmkramp zoals het NRC schreef. Wat stonden de verslaggevers in hun gesprekken met Tom Dumoulin te stuntelen over dit onderwerp. In tegenstelling tot Tom zelf. Hij legde uit hoe het kwam dat hij ineens zo’n aandrang had. Hij deed er heel normaal over, wond er geen doekjes om.

Hij had last van zijn darmen, kon het niet meer ophouden en dus moest hij in de berm poepen. That’s it.

Taboe?!

Blijkbaar rust er in Nederland nog steeds een behoorlijke taboe op ons spijsverteringssysteem. En dat is zo jammer. Want dat zorgt ervoor dat er ook nog steeds schaamte is, vooral ook onder mensen met een darmziekte. En ik kan daar over meepraten. Want heel lang durfde ik in een restaurant niet naar het toilet te gaan voor meer dan alleen plassen. Want wat als ze me zouden horen of ruiken? En poepen terwijl er iemand anders staat te wachten? De gedachte alleen al, vreselijk!

Omdat ik soms echt geen andere keuze heb, heb ik allerlei maatregelen getroffen: een tijd lang nam ik deodorant mee in mijn tas om als luchtverfrisser te fungeren. Ik trok heel vaak door, want dat geluid van doortrekken overstemde mijn eigen geluiden. Ook werd ik meester in het luisteren naar opengaande deuren om zeker te weten dat er niemand op mij stond te wachten. En verder wist ik, wanneer ik bijvoorbeeld ging shoppen, precies bij welke winkels ik naar de wc zou kunnen. Voor het geval dat.

Tegenwoordig kan ik er wat beter mee omgaan. Gelukkig zie je ook bij restaurants steeds vaker dat ze luchtverfrissers al standaard neerzetten en dat er een extra deur is tussen je toiletdeur en het restaurantgedeelte. En ook zijn de deuren vaker van plafond tot aan vloer, zonder zo’n irritant open stuk boven of onder. Dat scheelt, maar is natuurlijk niet de oplossing.

Zo lang er op tv krampachtig met darmkrampen wordt omgegaan, zal de taboe zeker niet verdwijnen. En zal er bij mensen die – al dan niet vanwege een ziekte – vaker naar het toilet moeten om te poepen schaamte zijn…

Weg met die schaamte!

Ik betrapte mezelf er laatst ook weer op. We waren gezellig uit eten en toen moest ik naar de wc. Eigenlijk wilde ik het ophouden tot ik weer thuis was, maar dat zou nog minimaal 1,5 uur duren. Te lang voor de buikkrampen die ik op dat moment had. Dus dat was geen optie. Ik besprak het aan tafel dat ik naar de wc moest maar dat ik het vervelend vond als anderen dan last ervan zouden hebben (ach, die praat zijn ze wel gewend van me). Daarop zei mijn moeder direct dat dat dan toch niet mijn probleem was? En ik dacht meteen, je hebt ook helemaal gelijk. En ik ben naar de wc gegaan, want ik hoef me toch niet te schamen? Niet voor mijn toiletbezoek, want ik laat het toilet netjes achter voor de volgende (oké het ruikt even niet zo fris, maar dat vervliegt wel weer). En zeker ook niet voor mijn ziekte!

Schaamte, je schiet er niets mee op.

Dacht je dat Tom Dumoulin gewonnen had als hij zich had geschaamd voor zijn poepstop? Nee hij had maar één doel. En dat doel heeft hij bereikt. Hij liet zich niet gek maken. En daarom ben ik nu fan van hem!

Hoe denk jij daarover?

Ik ben heel benieuwd of je dit herkent. En wat je ervan vindt. Laat je reactie hieronder achter, of mail mij op margot@bekroondleven.nl .